Шэрыя хмары над лесам сцелюцца,
Вецер снягамі палі заносіць.
Гэй, супыніся, з дарогі, мяцеліца!
Ідуць дваццаць восем.
Стомлены твар іх, вочы юнацкія —
Бачыш — хаваюць яшчэ трывогу.
Што ж! Без пяшчот яна, доля ваяцкая,
Цяжка здабыць перамогу.
Гэта ж яны пад свінцовымі ліўнямі
Сэрца крывёй ратавалі Расію.
Чорныя танкі з жалезнымі біўнямі
Іх не маглі асіліць.
Неба, сатчы ім дарогу зорную!
Стань, маладзік, па-над іх магілай!
Іх у бяссмерце паслаў дазорнымі
Сам генерал Панфілаў.
Пройдуць вякі, а раз’езд Дубасекава,
Дзе паміралі яны каля рэек,
Ззяць будзе сонцам для спраў чалавека.
Слава вялікіх не тлее!
Ліха прыйдзе — прыгадаем няскораных,
Сэрца заб’ецца, пакліча да зброі.
З іменем Леніна —
зноў будзем ворагаў
Біць, як гвардзейцы-героі.
Шэрыя хмары над лесам сцелюцца,
Вецер снягамі палі заносіць.
Гэй, супыніся, зважай, мяцеліца!
Ідуць дваццаць восем.
1941