Дзяўчына-сіраціна мне вяснянак не пела.
Мне лістоў не пісала, не гукала:
— Прыйдзі.
А чаго ж маё сэрца гэтак б’ецца нясмела,
Хоць на свет, па людзей не глядзі?
Гой, брат мой, брат, калі ты салдат,
Адкажы мне, душу супакой!
Будзе некалі міг — для лятункаў тваіх
Пракладу я сцяжынку крывёй.
Дзяўчына-сіраціна мне пяшчот не дарыла,
Мне паклонаў не слала, не праводзіла ў шлях,
А куды ж ты падзелася, вольная сіла,
Што гуляла-буяла ў грудзях.
Гой, брат мой, брат, калі ты салдат,
Мне параду падай сваю!
Будзе некалі час — за цябе не раз
Я грудзьмі заступлюся ў баю.
Дзяўчыны-сіраціны я не бачыў ніколі,
Я не ведаў ніколі, што на сэрцы ў яе.
А чаго ж мне здаецца, што ў вогненным полі
Праліла яна слёзы свае?
Гой, брат мой, брат, калі ты салдат,
Адкажы мне, развей тугу!
Будзе некалі дзень — у смяротнай бядзе
Маладосць я табе зберагу.
Дзяўчыны-сіраціны не магу не шукаці,
Сэрца хоча дазнацца — для помсты святой:
Хто распяў майго бацьку, загубіў маю маці,
Хто пакінуў мяне сіратой.
Гой, брат мой, брат, калі ты салдат,
Мне параду падай сваю!
Будзе некалі час — за цябе не раз
Я грудзьмі заступлюся ў баю.
1943