Як ускрыкнулі скрыпкі,
Грымотна ўзвіхрыўся арган,
Ад журботы
Захмурыўся
Твар дзявочы.
Што з табою, галубка?
Чаму твае вочы
Заслаў
Слёз туман?
Маладая рука —
Нібы рыбка ў сне.
А пунсовая сцюжа
Бяжыць
Па губах.
О Бах!
Калі б ведаў Бах,
Што камусь
Ад яго
Жальбою дыхне,
Вер мне, галубка,
Ён не тварыў бы,
Бах!
Слухай, галубка,
Колькі пяшчот,
Колькі трымцення,
Колькі яснот —
Пасылаюць
Арганныя струны
Ў зал.
Гэта табе,
Каб сціхла сляза,
Бах шле
Кілім-самалёт,—
Быць табе
Радаснай
Ён
Наказаў...
Я не ведаю, дзетка,
Што за гора ў цябе...
Можа, табе здрадзілі...
Гэта так балюча...
Але паслухай,
Як згодна
Пяюць табе скрыпкі,
Пявучыя!
Паслухай,
Як соладка
Славіцца шчасце
Ў кожнай
Званлівай трубе!
Паслухай, паслухай!..
А можа, ты сэрца ўстрывожыла
Памылкай?..
А можа, пагрозы
Няма твайму шчасцю?..
— Ах!..
Аркестр спыняецца...
Аркестр так не можа...
— Сціхнем!
Ушануем чыстыя слёзы!..—
Просіць,
Змаўкаючы,
Бах...
1963