Дзявочы голас кінуў песню ў сэрца.
І хлопец — што маланка, на кані.
Аж са здзіўлення ўрэзаўся ў азерца
Маладзічок
з прыціхлай вышыні...
Падковаў звон лугі трывогай поўніць...
З азерца хтось смяецца юнаку...
Няўжо маладзічок?..
Ах, маладзічок!
Калі ты станеш поўняй,
Тады штось зразумееш на сваім вяку!
Тады, ўлюбёны ў сініх вод люстранасць,
Адбіткам іх зажурышся да дня...
І ўспомніш хлопца,
што, пачуўшы спеў каханай,
«Хутчэй!» —
прасіў, як брата, звонкага каня...
1975