Не кажы: мне, дзе ты быў,
Што ў дні летнія рабіў:
Калі твар твой загарэлы,
Калі радасць у вачах,
Голас гучны, поступ смелы,
Сіла чуецца ў руках,—
Значыць, быў ты, добра знаю,
Не ў цяньку, не ў халадку,
Ты ў паход хадзіў па краю,
Пераплыў не раз раку,
Завіхаўся неаднойчы
На прывалах ля кастроў,
Да вялікіх спраў ахвочы
Жыць не мог ты без сяброў.
А сяброў тваіх не злічыш:
Той — у полі трактарыст,
Той — у лесе паляўнічы,
Той — у клубе гарманіст.
Той удалымі рукамі
Косіць луг і росціць хлеб.
Быў ты з добрымі сябрамі,
Вунь як вырас і акрэп!
Нездарма сягоння ў школе
Гэтак хораша табе.
Ты згадаеш сцежкі ў полі,
Звонкі спеў на малацьбе,
Мурагі ў лугах і рэкі,
Дзе заўжды шчаслівым быў,
І адчуеш, што навекі
Край вялікі палюбіў.
1953