Не дадуць як належыць
Нават дню распачацца:
Яшчэ досвіткам звыклі
Яны прачынацца.
І бывай, цішыня,
І хавацца не след:
Што прад імі фанерны
Мой кут-кабінет?
Уварвуцца і просяць:
Прачытай, калі ласка,
Ім іх новую кніжку,
Там іх новая казка;
Адгадай, хоць памры,
Іх загадкі і сны:
Дзе яны пабывалі,
Што знайшлі там яны...
Дапякуць — так, што ўцёк бы,
Здаецца, са света...
Але вось за зімою
Прыходзіць і лета,
Кліча зноў да сябе
Іх у вёску радня...
І настала
ў кватэры маёй
Цішыня.
Ані крыку, ні смеху,
Ані шуму, ні тлуму —
Ці чытай сабе кнігу,
Ці сядзі сабе думай,
І пішы, брат, пішы,
Колькі сэрцу мага.
Але што гэта раптам? —
Адкуль жа туга?..
І зямля — усё тая ж,
І вясна — усё тая,
А табе — і не ўздумаць —
Чагось не хапае.
Колькі дзён ужо ліст
І не бачыў пяра,
І чарніла ў чарніліцы
Быццам кара...
Але вось яны з вёскі
Зноў вярнуліся — ў госці,—
І адчуў я крыніцу
Сваёй весялосці:
Хоць усё неўпапад,
Не стрымаць непасед,
Хоць ізноў мой фанерны
Трашчыць кабінет,
Але сёння кажу я
Ўсім людзям на свеце:
Я б не знаў, як мне жыць
І нашто, каб не дзеці.
З імі радасць мая,
Я кажу гэта ўсім,
І не трэба мне іншага
Шчасця зусім!
1954