Напісаў аднойчы слон
Фельетон.
Фельетон быў — пугай пуга.
Прысвячаўся ж фельетон
Тым, хто п’е за ўсю акругу
Самагонку...
Ну, брат, слон!
Даў п’янчугам дыхту ён!
Як ён біў іх, як пясочыў,
Распякаў ды ганьбаваў!
Сыпаў смела праўду ў вочы —
Так ім, так! — разгон даваў.
Лес дзівіўся: ну ж і ну!
Вось дык слон! Хвала слану!..
Толькі...
Стой... Чаму ў трывозе
Сёння ў лесе жыхары?
Чый там п’яны пры дарозе
Крык?
Хто ломіцца ў бары?
Гэта ж... слон...
Гэта — слон?!
Быць не можа, каб то ён
Так хістаўся, так гайдаўся,
А там — потарч, а там — шась...
Ой-вой-вой... Вось дык набраўся...
Слон?..
І праўда ж...
Быццам гразь.
Стогне лес: ох, ну ж і ну...
Вось і вер, браткі, слану!..
1959