Усё далей, усё далей
Гадоў былых шляхі вячыстыя.
І сумна ўспомніць той ялей,
Што ліў камусь
праз слёзы чыстыя...
Ах, маладосць, ах, маладосць,
Якой ты ўсё ж была адданаю!
Табой круціў часамі хтось,
А ты ў адказ
плаціла славаю.
А ты кідала сэрца сцяг —
Жывую кроў —
да статуй бронзавых,
На смерць выходзячы ў палях
І ў цішыні гаёў бярозавых.
Ну, што ж, было... Грэх тым усім
Сябе ўпікаць часінай сённяшняй...
Ну, што ж, быў час, і сам быў з ім...
Але з тых даўніх лет і зім
Нясу, як скарб,
прамень я сонечны...
Ах, мой прамень, ах, мой прамень,
Прамень прачыстасці і святасці!
А ці ў палац, а ці ў курэнь —
Ісці з ім — нібы ў светлы сад ісці.
Прамень вясны, жыцця прамень —
У шлях народа вера мужная...
З ім самы горны, смутны дзень
Не быў ніколі мне засмужаны.
З ім я праходзіў праз агонь,
Нікім нідзе не пераможаны.
І з ім
вучыўся справай кожнаю
Служыць Радзіме дарагой...
Прамень вясны, душы прамень —
Свайму народу вернасць ясная.
Ніхто нідзе не кіне цень
На мой прамень —
жыццём нязгасны ён!..
Усё далей, усё далей
Гадоў былых шляхі вячыстыя.
Даўно раздаў я свой ялей,
Сабе пакінуў слёзы чыстыя.
Ды ўсё ідзе са мной, ідзе
Прамень мой —
самы ў свеце сонечны,
Радзімы любай кожны дзень
Сабою велічна баронячы...
1983