Успомню грымотныя рэкі —
Маскоўскія Нару ці Шаню —
І мужная смеласць герояў
Наноў прад вачыма паўстане,
І голас таварыша чую:
— Агонь на сябе выклікаю!..—
І голасу даўняга
рэха
Ні ў дзень і ні ў ноч не змаўкае.
Успомню Угру ці Тарусу,
Калужскія Жыздру і Лужу,—
І бачу: над кручай высокай
Крыжастыя «юнкерсы» кружаць,
І бачу, як падае сонца
За дымам у травах мядовых,
І як медсястра,
Зноў пачую,
Мне шэпча гаючыя словы...
Прыйду на мяжу Беларусі —
Віхру* прыгадаю і Проню,
І час — агнявымі званамі
У кожнай крывінцы зазвоніць,
І ўявіцца зноў, як жывое,
Далёкае ўсё франтавое,—
І боль, і надзея, і вера,
І страты са скрухай сваёю...
О любыя, светлыя рэкі,
Крыштальныя, чыстыя воды,
Даруйце, што звалі калісьці
Мы воднаю вас перашкодай;
Былі вы для нас рубяжамі,
І мелі мы горкае права
З усім,
Чым знішчаць толькі ўмелі,
Ісці на свае пераправы.
І мы вас бамбёжкамі білі,
Снарадамі шчодра кармілі,
І целамі паўшых, бывала,
Вас густа, як гаці, гацілі,
Не заўважалі ў атаках
Мы вашай нідзе прыгажосці,
Ішлі на крывавыя штурмы
З адвагай душы маладосці.
Дазвольце ж мне, рэкі, сягоння
Сказаць вам удзячнае слова
За вашу цярплівасць і мужнасць,
За вашу святую суровасць,—
Мы вашу прывабнасць губілі,
А вы нас вадзіцай паілі,
Мы вас агнямётамі крылі,
А вы нам сінь ранкаў дарылі;
А вы пасля боек гарачых
Няслі цішыню нам заўсёды,
Туман лугавы вечаровы
І ранкаў сівых прахалоду,
А вы ў нашы сны маладыя
Лятункі вясны пасылалі,
Абы толькі ўсталі хутчэй мы
Ды ворага лютага гналі!..
Стаю над люстранай вадою,
Гляджу на красу дарагую,
І з любасцю сэрца гарачай,
Якую ўвесь век берагу я,
Жадаю вам, любыя рэкі,
Адно толькі міру, спакою,
Адной толькі бітвы —
дзе травы
Сцяною стаяць прад касою.
Адзін толькі гром па-над намі
Хай чуецца — гром навальніцы,
Адны толькі ўспышкі трывожаць,
З-пад хмараў вандроўных
зарніцы.
Плывіце, крыштальныя рэкі,
Змагаркі зямлі і няскоры,
У самыя чыстыя далі,
У самыя светлыя моры!..
1985