Гаркавы пах чабору,
Трымценне пасушы, лясной травы.
Сцюдзёных росаў ззянне на світанні.
І голас бору —
Плынназвонны, вечавы...
Чаму ў іх чую
Сумны роздум развітання?
Аднекуль прыйдзе
І мацнее, што ні міг,
Як бы знянацку
Неспадзеўны нейкі смутак —
Па сонцу,
Па зямлі,
Па ўсіх прасторах векавых
З травой і росамі,
З дажджом і мятай-рутай.
Я неаднойчы
сэрцам
І гарэў, і гас,
У радасці,
У сумаванні
Па зямлі і лету.
Ці не таму,
Што ўсякі, ўсякі раз
Баяўся страціць
Гэту сонечную вабнасць свету?
Хоць знаеш:
Заўтра
Будзеш зноў і неадрыўна тут
Імкнуцца
Да зямной красы, такой гаючай.
А ўсё ж...
Душа трымціць,
Як быццам
Твой чароўны кут
Паўнее спевам
Аб расстанні немінучым...
1980