— Гарманіст! Што граеш ты
толькі песні сумныя,
Ну, калі не сумныя,
дык усё задумныя,
Не на малады, вясёлы лад?
Даў бы ты нам «Юрачку»
Ці хаця б мазурачку,
Што, скажы, з табой сягоння, брат?
— Эх, сябры харошыя,
я б сыграў вам полечку,
Не стаміўся б, верце мне,
граючы, ніколечкі,
І «Мікіту» б даў і «Крыжачка»,
Ды баліць душа мая...
Гора тое ж самае
Ведае і падае рука...
Граў я песні розныя,
гучныя, вясёлыя,
Ведаеце самі вы,
як хадзіў я сёламі.
Добра ў танцах выбілі зямлю.
Ды пачуў надоечы
Словы я...
Не тоячы,
Вам я назаву іх:
«Не люблю»...
— Гарманіст! Не вер ты ёй!
Ну, а калі верыцца,
Што твая каханая
да цябе не вернецца,
Дык хутчэй «Лявоніху» заграй,
Глянь, якія гожыя,
Здатныя, прыгожыя
Нашыя дзяўчаты! Выбірай!..
— Выбраць-то я выбраў бы,—
гаварыў ён, граючы,—
Толькі б не стаміцца мне,
доўга выбіраючы,
Між другіх такую, як яна,
Добрую і мілую,
Птушку легкакрылую —
Бо такая ў свеце ёсць адна!
Выбраць-то я выбраў бы,
толькі ж як забуду я
Вочы тыя сінія
любай, светлакудрае?..
Дзякую вам, хлопцы, пацярплю...
Зноў пайду, спытаюся —
Можа, я мыляюся:
Можа, там было адно «люблю»!
1958