Гарманіст іграў — і з дрэў са звонам
Лісцвяная сыпалася медзь.
Маладзік спускаўся на загоны,
Каб на хлопца
зблізку паглядзець.
Бы спрадвеку гэтакага грання
Не чувалі шэрыя палі...
І ўсю ноч да самага світання
Па-над шляхам
ветразі плылі.
— Не кідай ты нас! — прасілі сосны.
А салдат —
ці ж мог ён іх пачуць?
Ён душой шукаў свой Шклоў дзівосны
І дачку, што Славаю завуць.
Пальцы самі гралі, самі гралі...
А матыў — усё адзін, адзін.
Як на дол зялёны
слёзы ўпалі,—
Толькі бачыў зблізку маладзік.
А ледзь сонца ўстала — быў пяхоце
Баявы зачытаны загад.
Гарманіст зайграў
аб мужнай роце
І павёў на бой сяброў-салдат.
Задыміў крывёю жоўты верас.
Гнеў узрос і выспеў. Усугонь!
На загоне, зраненым і шэрым,
Да адплаты клікала гармонь.
1943