Гарыць спатканняў нашых зорка,
Шуміць пад ёй той самы гай,
Дзе клёны нам крычалі: «Горка!»
А сосны пелі ўслед: «Бывай...»
І сёння нас, як родных, стрэлі
Яны, такія ж, як тады.
А мы... Няўжо так пастарэлі?
Няўжо стамілі нас гады?
Стаім. Бы ў роздуме, па стрункай
Ідзём сцяжынцы — і маўчым.
І памяць даўніх пацалункаў,
Відаць, не ўзрадуем нічым...