Па-над стэпам, пакуль што бязлюдным і голым,
Ціха сцелецца іскраў кастра.
Ноч прымоўкла: тут спіць пасля працы геолаг,
Разаслаўшы пальто ля кастра.
Каб ён мог адпачыць — вецер склаў свае крыллі,
Як на цыпках, стаяць кавылі.
Нават зоры стараюцца на небасхіле
Быць вышэй — не крануцца б зямлі.
І ўсю ласку прыроды, яе ўсю пяшчоту,
Мусіць, чуе геолаг праз сон.
Сніць ён стэпы ў садах, вуллі з мёдам у сотах,
Сніць з’яднаныя Волгу і Дон.
Ужо там, дзе прайшоў ён, машыны грукочуць,
Там без краю заззялі агні.
А ўсё новыя далі глядзяць яму ў вочы.
— Чалавек! Сухавей прагані!
І геолаг прывык па іх просьбе бясконцай
Быць у працы, ў паходзе заўжды.
Ён не можа інакш, ён устане да сонца,
Жыццярадасны і малады.
Яго мары — народа вялікага думы,
Яны крочаць разведчыкамі па зямлі,
Каб над Волгаю і ў пясках Каракумаў
Калыхаліся нівы і вішні цвілі.
1951