Месяца тонкі сярпочак
Глядзіць на залужжа з-пад зор.
Мне сёння расказвае казкі
Над рэчкай
пявун сівы — бор.
Ціхі начлежны агеньчык
Раскідвае іскры далоў.
Я слухаю бор — не ўпусціць бы
Ягоных нямоўкнучых слоў.
І ярка, нібыта вось зараз
Грымеў, не сціхаючы, бой,
Ізноў паўстаюць, як жывыя,
Асілкі вякоў прада мной.
Асілкі бацькоўскага краю,
Што волю ўсім нам здабылі,
І долю навек падарылі,
І дужыя крылы далі.
Асілкі, якія ніколі
Свой край не пакінуць на здзек,
А ўсюды — з жыццём усім
з намі
У велічы краю навек!
Месяца тонкі сярпочак
Глядзіць на залужжа з-пад зор.
Я слухаю пільна паданні,
Што сёння гаворыць мне бор.
І радасць, жывая калыска,
Гайдае мне думку маю.
І песню пра любасць да краю
Я ўсім сваім сэрцам пяю.
1967