Некалі я сніў у ціхім гроціку
Над Сажом,
дзе парк узняў крыло,
Твае песні звонкія... рэха й сёння коціцца.
Вочы твае сніў...
Калі ж гэта было?
Ці ў гады студэнцкія, вандроўныя,
Калі кожны кут быў — свет і дом?..
Ці пасля,
калі пад яснай поўняй
Празвінеў душы тваёй лядок?
Ці яшчэ пасля,
на сцежцы ў ноч грымотную,
Дзе сабе ў адказ пачуў я: «Не...»
Ці пазней, пазней — калі на вёрстах
родных
Я твой след расшукваў па вайне...
Ёсць цяпер у Гомелі
і сцежкі маляваныя,
І цюльпаны ўсюды — аж душу агніць.
Толькі ўжо няма цябе,
навек каханая,
І няможна ў гроціку тваіх вачэй прысніць.
Не, не тая сёння амуніцыя,
І гадоў пазіцыя, і суддзя-амбіцыя
Пракладаюць роўненькія дні.
І такая ў Гомелі цяпер міліцыя —
Паспрабуй у гроціку засні.
Пастаю пад кручай каля замка даўняга,
Памаўчу,
трывожны чуючы ўспамін...
Ах, мой Гомель,
Як туга расстайная,
Ты адзін такі на свеце,
ты адзін.
Як адно юнацтва непаўторнае,
Як і мара першая — адна...
Ты даруй мне, Гомель,
што ў суквецці зорным
Сніцца мне ўвесь час адна вясна.
Я люблю і з сённяшнімі песнямі
Кожны твой куточак малады.
Ды згадаю вуліцу старую —
Песіна,
І былое вернецца заўжды.
Светлае, студэнцкае, далёкае
Зазвініць у сэрцы, як струна.
Чуецца ў цішы:
спяшаюць крокі...
Ўсё хутчэй, гучней... Яна!.. Яна!..
Над яе магілай сёння ў скверыку,
Як званы, цюльпаны звоняць боль,
Я ж не веру, не, мне ўсё не верыцца,
Што яна не заспявае больш.
Бачу яе ўсмешку незамглёную,
Бачу бег праменняў па-над ёй,
Бачу ўсю — у радасць улюбёную —
І хачу спытаць, як у жывой:
— Некалі я сніў у ціхім гроціку
Над Сажом, дзе парк узняў крыло,
Твае песні звонкія...
Рэха й сёння коціцца.
Ты спявала мне?..
Скажы —
Ўсё так было?..
Скажы!
Скажы, што так — было!..
1974