Ёсць момант —
для мяне ён непаўторны ў свеце, —
Так шчодра дорыць велічнасць сваю:
Калі ў адным парыве
і бацькі, і дзеці
Галасаваць
Мандаты дастаюць.
Сівы, задумна-строгі, з ордэнамі Славы
Гвардзеец векапомнае вайны.
А побач з ім — ягоны сын русявы,
І аднакашнікі, і іх сыны.
— Хто «за»? — пытае старшыня ўрачыста.
І, быццам чырвань звонкая сцягоў,
Ўзвіваюцца мандаты камуністаў,
І палкасць душ не знае берагоў.
Не, не падказвае тут бацька сыну,
Бо шчыры аднадумец яму сын.
Усе — адзіны строй,
дзеля сваёй Айчыны
Адно ва ўсіх дыханне, гарт адзін.
Усе яны — вялікіх спраў салдаты,
У заўтра скіраваны іх паход.
І ў міг,
калі ўрачыста ўзнімуцца мандаты,
Я бачу:
галасуе тут
увесь народ.
Тады, ў такія светлыя імгненні,
Перад вачмі ўстаюць мне зноў і зноў —
У Смольным зала, па трыбуне Ленін
І наступ
Рэвалюцыі сыноў.
Тады, ў такія палкія хвіліны,
Мне бачацца Айчыннае франты,
Сцяг Перамогі
ў небе над Берлінам
І пад тым сцягам — воіны-браты.
Тады ўсім сэрцам бачу я і чую
У росквіце зямлі і каля зор
Савецкую Радзіму дарагую,
Сям'ю рэспублік — радасных сясцёр.
І з гордасцю за свой за век цудоўны
Кажу ад сэрца: слаўся, лёс такі! —
Бо дзеці ад бацькоў
усё ўзялі грунтоўна
І значыць —
справе нашай
жыць вякі!
1978