Пахнуць хлебам
маладзенькія апенькі,
Разанеш нажом —
і сыпануцца дружна ў кош.
Аж паглядзець на іх
краснагаловічак маленькі
На сцежку выбег,
што ў берэціку Гаўрош.
Мядзяны рыжык
толькі вынырнуў нібыта
З глыбінь зямлі —
яшчэ аж хмурыцца праз сон.
А вунь і самы ў свеце знакаміты
Сам баравік
з-пад моху вылез між сасон.
Пара грыбная...
Ці то ўзлесак, ці палянка —
Якая ўцеха
на распешчанай зямлі!
Там казлякі стаяць,
там падабабкі, там ваўнянкі,
А там грузды вунь
хвацка ўскінулі брылі.
Вандруй без стомы,
не давай нагам спачыну,
Спыніцца ў гэткі ранак —
найвялікшы мо з грахоў,—
Бо не заўсёды, не заўсёды
так шчыруюць баравіны,
Не, не заўсёды
так праменіць восень між імхоў.
Хадзем жа, кош мой!
Хоць паўнюткі ты да краю,
Але ж ты чуеш кліч? —
З усіх, усіх бакоў
Гукае, запрашае,
запытанні паўтарае
І радуецца папаўненню
войска грыбнікоў.
Хадзем да іх...
Па гулкім рэху сцежкі спросцім,
Усёй грыбною
Пройдзем стараной.
Хай сэрцу зноў пяройдзе,
зноў успыхне
казачнае штосьці
Ад непаўторнай
шчодрасці лясной...
1981