І хто пагарджаў ім, і хто зневажаў —
Усе прыйшлі ўславіць навечна:
Які ён быў рупны, як сеяў і жаў,
Які, маўляў, быў чалавечны.
А ён, спалатнелы, з усмешкай, з якой
Сустрэў міг пакуты апошні,
Ляжаў у труне і апошні спакой
Дарыў усім —
возьме хай кожны.
Не чуў ён, як хтось крывадушны над ім,
Сябе каб тут выценіць, пнуўся.
Ды раптам... што гэта? Здалося усім —
З труны ён — нібыта ўсміхнуўся.
І ўсе схаладнелі:
а раптам...— не, не!
Адплюшчыць ён гнеўныя вочы...
І словам, як брытвай, усіх краяне
Або — ўсім на страх зарагоча.
І ціха-паціху адгэтуль дамоў
Знікалі хітругі па купе...
І толькі аматар дзяжурных прамоў
Тоўк з потам
ваду сваю ў ступе...
1980