І я ўставаў пад гэтым сонцам,
Што вам навек перадаю.
Усё ў ім ёсць: святло, і стронцый,
І спеў, што ўзняў душу маю.
Усё ў ім ёсць, і ўсё магчыма
З ім, непагасным, на зямлі.
Бо з ім не дасць, не дасць Айчына,
Каб вы забылі, дзе ўзраслі.
Калі матуля клікне: «Дзе ты?» —
Успомніш дні свае вясны
І ўсіх, хто нёс вам сонца гэта
І даў навек імя: сыны.