I так было — ляцеў за межы,
Сігаў ажно за акіян.
Шукаў нянаскіх дзіў, бязмежжаў,
Чароўных лекаў, новых яў.
Якое шчасце, што сягоння
Той чадны пал перагарэў!
Якое шчасце — толькі помніць
Свае імёны, назвы дрэў,
Свой кветак пах, свой свіст птушыны,
Свой плёскат хваль між чарацін,
Свой сонца ўсход — такі адзіны,
Свой кут жыцця — навек адзін.