Колькі разоў
Ты душу акрыляла чаканнем:
Сыдуць снягі,
Жаўруком
Зазвініць старана.
І зноў будзеш ты,
Ты — ўладарка салодкіх світанняў,
Сіняя казка,
Жаданая казка — вясна.
І так праз жыццё:
Пасяляюцца ў сэрцы пачуцці —
Імкненні і мары,
З якімі да скону жывеш,—
Дайсці, дачакацца,
Няхай сабе і ў шматпакуцці,
Вялікай хвіліны,
Дзе шчасце не ведае меж.
І з грому, і з ліўняў,
І з росаў, і парасткаў росту,
І з смутку, і зерняў,
Што не прыстаеш засяваць,—
Складаюцца песні,
Раджаюцца новыя вёсны
І вера —
што вечна
Нам вёсны свае веснаваць!
1979