І ў барабаны біў, і ў бубны,
І ў трубы гучныя трубіў.
Каханне славіў, адналюбны,
І без кахання век свой быў.
Шукаў зіхотны ў свеце вэлюм,
А збоку чуў, як нейкі сон:
«Ты захапляйся, брат, не вельмі
Няпэўнай, зменлівай красой.
Успомні — як кідалі сэрцы
Сам Пушкін з Байранам на злом...»
Хай так, хай так,
але да смерці
Хаця б адна душа з цяплом!..