І ўсё ж няма шчасліўшай долі,
Чым жыць, яшчэ раз — жыць.
Глядзі,
вунь кружыць птах над полем —
Так будзе й век кружыць.
Расце трава, струменяць промні,
Імкне сцяблінка з цьмы.
Хіба ж не шчасце, што ў нястоме
Між іх заўжды і мы?
Што жаль, што боль,
нуда клапотаў,
Гадоў трывожны след? —
Ёсць мы, ёсць радасць,
мёд ёсць сотам,
Ёсць свет — наш добры свет.
Давай жа ўстанем,
зладзім крокі...
Адкінем смутку ком...
І пойдзем...
І ўздыхнём з палёгкай,
Як жнеі над снапком...
1984