Іх было двое —
што тут летам кружылі,
Двое — шчырых, быццам сваіх,— лебядзёў.
Аднаго ў выраі,
мусіць, недзе забілі,
Другі прыляцеў дамоў.
Ідуць ля возера, спыняцца людзі,
Просяць лебедзя: не сумуй, дружбак...
А ён — то нясе перад імі
белыя грудзі,
То — нырне ў чаратах, як рыбак.
І, ўспамінаючы,
як тут было да адлёту
У вырай (як тут любілі іх),—
Думае:
каб людзі
не чулі сябе сіротамі,
Трэба яму жыць за дваіх.
І падплывае да рук кожных
шчыра-шчыра,
І шчыра прымае ласку ад іх.
А часам —
закіне голаў і, як з гучнай ліры,
Людзей прывітае —
што братоў сваіх...
1979