Ішлі полем, ішлі борам,
Ярам ды лугамі,
Ішлі віцязі паходам,
Маршам пад сцягамі.
Ішлі мірна —
зелянелі
Скаткі, гімнасцёркі,
Цёплай ласкай
палымнелі
На іх касках зоркі.
Ішлі віцязі дадому,
Без крыўды нікому.
Ды напаў на іх чужынец,
Кінуў буру грому.
Ой і быў жа бой суровы!
Свет грымеў вайною.
Сталі віцязі за край свой
Грознаю сцяною.
Пакрышылі чужаніцаў.
Ды ў смутку і самі.
Самы юны, смелы віцязь
Злёг пад верасамі.
Маўчыць віцязь, маўчыць юны,
Не чуе нічога.
Толькі вецер сваю песню
Пяе над дарогай.
— Ой, скажыце вы, героі,—
Пытае іх вецер,—
Што вы скажаце ў паходзе
Ўсім людзям на свеце,
Якім словам, якім сказам,
Якім ладам-строем
Вы раскажаце пра подзвіг
Юнага героя?..
— Мы раскажам у паходзе,
Ведай, дружа-вецер:
Быў герой наш — сынам шчасця,
Радасці на свеце,
І таму — яго надзеі
Жыць не перасталі,
Не захмарацца над сынам
Сонечныя далі.
Баравыя вершаліны
Віцязя вітаюць.
Над магілаю героя
Кветкі расцвітаюць...
1969