— Іванка, мілы певунок,—
Пытаецца матуля,—
Скажы, ну дзе ты, мой сынок,
Дзень цэлы водзіш гулі?..
Іванка сцішыўся, ўстае,
Прыўзняты словам ласкі,
І любай маці падае
З рачной затокі краскі.
І добра маці, цёпла ёй
З такой неспадзяванкі.
І песціць шчырай даланёй
Віхрысты чуб Іванкі.
1967