Я аб радасці і весялосці
З першых дзён свае песні спяваў.
Але раптам сказаў мне хтосьці:
— Раскажы, як я сумаваў...
У павазе да сябра-героя
Я прымусіў пачуцці свае —
На маркотны лад ліру настроіў,
А яна — ўсё аб шчасці пяе.
Я збіваць яе болей не ў стане,
Хай спявае па-свойму сама.
Можа, ў вочы мне смутак і гляне,
А ў душы яму месца няма.
1955