Я б мог чаборам стаць на ўзгорках,
Паўз сцежак смолкамі мог стаць,
А хоць і піжмай, самай горкай,—
Абы цябе не пакідаць.
Я б мог дажджынкай падаць весняй,
У небе жоравам трубіць
Ці хоць бы слоўцам зліцца з песняй,—
Абы з табою ўсюды быць.
Я б мог навечна стаць заранкай,
Каб твой будзіць світальны сон,—
Абы магла сказаць ты ўранку:
— То ён прыходзіў, зноў быў ён...