Я многа пеў — спагадна, звонка,
Смяяўся, біўся, сумаваў.
Але святое слова «жонка»
Ні разу ў песню не пазваў.
Усё чакаў нагоды нейкай,
Усё саромеўся як бы...
А ёй — як слёзная жалейка,
Былі ёй дні маёй журбы.
А ёй душы маёй трымценне
Паліла сэрца, як агонь...
Павер, я знаў. І ўсё натхненне
З табой звязаў я, дарагой...