Я пайду ізноў да тых азёр,
Ля якіх калісь узрос падпаскам.
І, напэўна, зноў дрымучы бор
На мяне дыхне цяплом і ласкай.
Ён пазнае сябра па вачах,
У якіх цвітуць яшчэ ўспаміны
Аб грымотных чэрвеньскіх начах,
Аб асенніх казках жураўліных.
— Будзь са мною, браце, будзь
са мной! —
Ён здалёк яшчэ мне крыкне, знаю.
Белай кветкай, шчавелем, жаўной
Западзе ў душу вясна лясная.
Я пайду ізноў да тых крыніц,
Звон якіх і ў ростанях мне чуўся,
Калі ў грозным ззянні бліскавіц
Я ішоў праз смерць да Беларусі.
Сам зраблю карэц берасцяны,
Ціха шкло крынічнае зламаю,
І напэўна ў гэты міг з струны
Песня ў свет пальецца, як жывая.
Я пайду ізноў да тых палёў,
Дзе вучыўся змалку жыта сеяць,
І пад зычны гоман трактароў
Зноў у сэрцы радасць зарунее.
І калі на зычны гоман кос
Жніўнай песняй адгукнецца піва —
Я адчую, што з усіх — мой лёс
Самы шчодры ў свеце і шчаслівы.
1948