Я паклікаў цябе і павёў за сабой
Па няходжанай, па мурожнай сцяжынцы.
І ты не спытала,
куды і чаго
Мы ідзём,
а толькі трымцела рукою.
І калі мы спыніліся каля вады
І ты ўбачыла, як на галінцы каліны,
Так даверліва зырачы вочка на нас,
Корміць ціха сваё птушанятка заранка,—
Ты так доўга маўчала,
застыўшы нібы,
Што нагадваць мне стала
над рэчкаю помнік...
І я ўвесь здрыгануўся:
хоць слова скажы! —
Ты ж і мне і сусвету
патрэбна жывою!..
1980