Я тонкія струны нячутна крануў,
Яны ж у адказ з усіх сіл задрыжалі.
Так рэха магутнае коціцца ў далі,
Так бурай зіма сустракае вясну.
А я ж так хацеў хоць на хвілю адну
Зусім растварыцца ў ласкавасці хвалях,
Каб зноў ад мяне сугрунём уцякалі
Згрызоты дзянныя і прывіды сну.
Хацеў успаміны свае ажывіць
Аб тых, што заснулі ў гарачай крыві,
Сказаць ім: — Мы вас не забылі.
Ды струны паўсталі. У гневе яны.
— Пакінь! Не трывож ты іх. Хай свае сны
Спакойна дасняць у магіле.
1943