Я захварэў на пах лясных сутонняў —
З дымком слязы смалістай на карчах.
І гэта, мусіць,
нават і пры сконе
Зазіхаціць, засвеціцца ў вачах.
Я захварэў на ночы ў спелым леце,
На пошум хваль, што сон мне сцеражэ.
І ўсім скажу:
так, ёсць усё ж на свеце
Штось з таямніц,
Што сэрцу не салжэ.
Я захварэў на слёзную гаркоту
Вандроўнага світальнага агню,—
Хітнецца цёпла
На маю самоту
І кіне радасць на спатканне дню.
Я захварэў...
І захварэў, паверце,
Так цяжка, што і лекаў не прашу.
Вунь гляньце: маладзік нясе вядзерца
З-за хмар —
ён па маю ідзе душу.
Вунь гляньце:
ў небе — як вачмі акінуць —
Згараюць зоры ў моры кумачу.
То мой спакой і ціша сэрца гінуць,
І я іх ратаваць і не хачу...
Ляжаць паважна планкі, і калодкі,
І стужкі, і праменлівы муар...
Ды раптам загучаць —
як з даўняй зводкі:
— Мы чуем, бачым
дум тваіх пажар.
1975