Як часта так здараецца ў жыцці,
Што ўжо калі цябе
зусім надзея кіне,—
Знаходзіш той жаданы скарб адзіны,
Што век шукаў і ўсё не мог знайсці.
З якою горкай радасцю тады
Свой успамін пра век пражыты роніш...
Бо чуеш —
успамін той
не адгоніш, не прагоніш
Бо чуеш,—
як і сам твой век,
ён — назаўжды...
Але ў бясконцых днях, што не суняць,
Хіба ж не ўцеха на шляху бурлівым,
Калі ўсвядоміш:
успамін той, і гаркотны, і шчаслівы,
Навошта адганяць і праганяць?
Бо, можа, ты таму толькі і змог прайсці
Нялёгкі шлях нялёгкага шукання,
Што ўсё ішоў —
без спыну, без палёгкі ў парываннях,
Усё шукаў —
і ўсё не мог чаканы скарб знайсці...
1977