Як гэта стала з табою, мой дружа,
як гэта стала,
Як адбылося,
што сёння не ўспомніў ты, дружа,
Дзе цябе
маці
з трывогаю ў свет выпраўляла,
Што тады ў свеце было:
ці тужлівая спёка, ці сцюжа?
Вецер ірваў яе хустку,
ці з хмар па дажджынцы
Падала скруха асенняя, скруха расстання.
Што табе маці жадала
на развітальнай сцяжынцы —
Словамі вернасці, шчырага замілавання?..
Як гэта стала з табою, мой дружа,
як гэта стала,
Як адбылося,
што з роднай сышоў каляіны?..
Як жа шкада твайго сэрца —
як шчасця ў ім мала!.
Як жа шкада тваіх думак —
адны ў іх руіны!..
1963