Як ён падаў, як упаў ён вобзем —
На карэнне чубам маладым...
Нават дуб-асілак пры дарозе
Здрыгануўся скрушна па-над ім.
Як стагнаў ён, як узняцца прагнуў,
Грыз зямлю, хапаў расу з травы...
Нават і груган — на кроў так прагны —
Прэч ляцеў,
бо чуў: салдат жывы.
Дзе ён поўз — чырвоны след ільсніцца...
Наплывае на той след смуга...
А вось гільзы —
зноў на чужаніцах
Біла аўтаматная чарга...
І ні ў век не ўверыш,
што змаглася
Прага сэрца — не здавацца, жыць...
А трава яшчэ не паднялася...
Хоць пайшоў ён... А трава ляжыць...
Пад крывёй,
прымятая,
ляжыць...
1980