Як пайшло маё сэрца па беламу свету
Пакланіцца зялёнаму беламу лету,
Пакланіцца палям, і лугам, і барам,
І ўсім людзям — маім непаўторным сябрам.
Як там сталі даваць майму сэрцу дарункі:
Дзень — праменні аддаў, ночка — з зораў карункі,
Бор — сасновы свой звон, поле — ясную даль,
Луг — свой водар, а людзі — і радасць, і жаль.
Як прыйшло маё сэрца ў мяне запытацца:
Што рабіць, каб з багаццем такім не расстацца?
Я задумаўся сам: што рабіць, што рабіць,
Каб няпраўдаю сэрца сваё не разбіць?
Як задумаўся я, як паслаў свае мары
У блакіты нябёс, у зямныя абшары,
Ва ўвесь свет — дзе мужнее людская сям’я,—
Стала ясна мне бачна, дзе праўда мая.
— Як ты пойдзеш далей,— я сказаў свайму
сэрцу,—
Нясі песню жыццю і не знайся са смерцю,
Нясі сонца туды, дзе мяцеліць зіма,
Нясі радасць таму, ў каго сёння няма.
Як пайшло маё сэрца — ні многа ні мала,
Можа, год, можа, болей па свету блукала.
А калі мы сустрэліся ў ранне адно —
Яшчэ болей багацця прынесла яно.
Як мы стрэліся, сэрца не стала пытацца,
Што рабіць, каб з багаццем такім не расстацца,
Знала: трэба няспынна ісці і ісці —
Несці скарбы ў жыццё, каб іх мець у жыцці...
1955