Як у спякоту
Знойдзенай расінцы
Птушка радуецца;
Як струменьчык,
Прабіўшыся з глыбінь,
Смяецца
Ад сонечнага святла.
Так я,
Убачыўшы
Вачэй тваіх радугу,
Забываю,
Што ты доўга
Далёкай
была.
Стаю разгублены:
Дзе мне дзець
Усё,
Што сабралася
Ў сэрцы
І зараз не можа
Утрымацца ў ім?..
Ды, пачуўшы гарэзнае:
«Ну, што стаіш, як мядзведзь?» —
Думаю шчасліва:
— Ты ўсё ж вярнулася...
Можа, і назусім...
1977