Пісаў пісьмо матулі:
— Адкажы,
Ці жыў яшчэ
старэнькі наш Якімка,
Што майстраваў
з дубовых таплякоў,
Сцвярдзелых на вякі
на дне Сажовым,—
Мо самыя трывалыя на свеце
І гаманкія зрубы для крынічак?
Якімка, што хадзіў, нібы анёл,
Увесь у саматканым, у кужэльным,
Па схілах крутаяраў, па ярах,
І вызваляў крынічныя струмені
Ад на*плываў пясчаных, ад завалаў,
Каб лёгка ім было
шлях прабіваць з глыбінь;
А потым ставіў свае зрубы
ды ішоў далей,
Дзе землякі чакалі,
каб хутчэй і ў іх
Забіла звонкая
з зямлі крынічка...
— Навошта, сын мой,—
запытала маці,—
Навошта табе ў горадзе Якімка,
Хіба замала там
жывых крыніц?
— Хачу прасіць, каб вызваліў маю
У сэрцы плынь крынічную святую
Ад нейкага цяжа*ру, ад бяды...
Якія там завалы, я не знаю,—
Мо ад глухой будзённасці дакучнай,
Мізэрных замыслаў замест высокай дзеі,
Мо ад нуды размоў,
спраў недарэчных,
А можа, ад прыдуманых самім
Згрызотаў і пакуты — там, дзе трэба
У мужнасці адной шукаць адказу,
Ці, можа, дзесь у сэрца глыбіні
Бяздушнасці з’явіўся айсберг грозны,—
Але я чую, як завалы тыя
Затрымліваюць ход пачуццяў светлых.
Нялёгка стала ў свет ім прарывацца
І радасць славіць...
Праз два дні, не больш,
Мне напісала маці:
— Сыне, хоць Якімка
Ужо зусім стары і мала робіць
Крынічных зрубаў, ды калі яму
Сказала я пра смутак твайго сэрца,
Ён паківаў маркотна галавою:
— Нядобра гэта,— адказаў,— нядобра!..
Няможна жыць з балючасцю такой!..
І загадаў:
— Няхай хутчэй прыедзе!..
1982