Я пашыла свайму Янку
Сарачульку-дзіватканку,
А на ножачкі —
малыя
Чаравічкі віхравыя.
Чаравічкі — цок ды цок,
А ножачкі скок-скок.
Ах, вы, ножкі, не скачыце,
А лепш Янку памажыце.
Трэба, трэба майму Янку,
Перш чым бегчы на палянку,
Хатку чысценька падмесці,
Вады свежанькай прынесці.
Трэба Настачку-сястрычку,
Дарагульку-невялічку,
Пакарміць — хоць раз на дні,
Ды прыспаць — бай-бай, засні.
А яшчэ яму патрэбна
З печы дух падслухаць хлебны,
Каб прыбегчы:
— Бачыў сам:
Хлеб паспеў, вынь хлебца, мам!
І, счакаўшы з Янкам троху,
Мы вымаем з печы бохан:
Як ён пахне!.. Аж расцеш!..
Рэж, сыночак,
еш, еш!..
І тады з духмянай скібай
Імчыць Янка за сялібу,
І яго мне не пазнаць, —
Яго й ветру не здагнаць!..
1985