Яе ў машыне «хуткай дапамогі»
Прывезлі ў клініку. І наказалі ёй
Быць мужнай. Хоць ад смутку і трывогі
Яна не чула сувязі з зямлёй.
Чужыя людзі з ласкаю і ўцехай
Шапталі ёй: «Ты будзеш не адна...»
А той, каго кахала, не прыехаў...
— Няма?.. Не будзе... —
трызніла яна.
Жыццё магутнае ёй падарыла сына.
І хоць яшчэ маўчаў ён, як нямы,
З ім горда выйшла ў свет пасля пакут
жанчына
І ўпэўнена сказала слова: «Мы».
І ўсе, хто бачыў іх хвілінай тою,
Хто іх вітаў і хто глядзеў крадком,—
Адчулі, што яны не проста — двое,
А ўжо — сям’я, і гэтаю сям’ёю
Гаспадарамі ў свой увойдуць дом!
Настане час, да сына прыйдзе мова;
Навучыцца ён сэрца разумець.
І як жа стрэне ён таго сурова,
Хто не хацеў сягоння іх сустрэць...
1954