Зажурылася вясна ў трывозе,
У слязах вясны зялёны твар.
Паміраў у полі, пры дарозе,
Падламаны бомбай ясакар.
Як ёй сына зберагчы ад згубы,
Зелянець каб і квітнець ён мог?
Выклікала сонца: — Яру любы,
Падары яму сваё святло!
Выклікала хмары: — Сёстры-хмары!
З ціхім громам, з радасным дажджом
Вы прайдзіце, хмары, над папарам,
Пагуторце, хмары, з юнаком.
Выклікала птушак: — Лесу дзеці,
Ад зары спявайце да зары.
Выклікала вецер: — Вольны вецер,
Ласку поўдня дрэву падары.
І свяціла сонца да знямогі.
Пелі птушкі. Дождж прыходзіў з хмар.
Вецер свежасць нёс.
Каля дарогі —
Ўсё марнеў і гінуў ясакар.
Цёплы сок сцякаў з глыбокай раны,
І стаяў з жаўцеючым лісцём
Ясакар, нікім не ўратаваны —
Ні вясной, ні сонцам, ні дажджом.
А тым часам з ранцам за плячыма,
У вайсковым простым шынялі
Чалавек вяртаўся на Радзіму
З тых зямель, дзе бітвы адгулі.
Ён ішоў і марыў, як ён дома
Будзе гушкаць сына на руках,
Як засее зерні пасля грому
Са сваёй брыгадай на палях.
Закрасуюць нівы на разлогах,
Харашэй яшчэ як да вайны...
І пачуў салдат па-над дарогай
Ціхі кліч заплаканай вясны.
І згадаў салдат, як з бацькам колісь
Ён тут гэта дрэва пасадзіў,
І ваенны гром, і бой у полі,
Дзе за плугам змалку ён хадзіў.
У агні і дыме ніклі далі,
Ён ляжаў тады, жывы ледзь-ледзь,
І крычаў: — Не трэба мне шпіталю,
Мне на сына трэба паглядзець!..
Ажывалі ў хлопца успаміны,
І, зямлю вітаючы сваю,
Ён сказаў вясне: — Не плач за сына,
Дружбаку я раны загаю.
Ў дзень сустрэчы радаснай з сям’ёю
Ён прыладзіў сам стальны нарог,
І глыбокай свежай баразною
Мірны след яго ў палях пралёг.
Дружбака лячыў баец не зеллем —
Навакола дрэва ўзбіў зямлю,
З каранямі вырваў пустазелле,
Кінуў зерні чыстыя ў раллю.
І зямля наверх пагнала сокі
З тых глыбінь, дзе дбайна берагла,
І адразу ясакар высокі
Пацягнуўся лісцем да святла.
1947