Яшчэ адзін дзень адыходзіў,
Як кажуць звычайна,— у вечнасць,
І я пры расстанні з ім
думаў:
А што ён для сэрцаў прынёс?
Якую апошнюю хвалю
Ёгі кіне ў паток быстрацечны —
Паток весялосці і смутку,
Бяздоннага шчасця і слёз?
Яшчэ адзін дзень адыходзіў,
Спакойна свяціўся зарою,
Гарэў-адцвітаў над палямі,
Над цішаю пушчаў і рэк.
І я падымаўся з ім разам
Над роднай, над любай зямлёю,
Над тымі на свеце шляхамі,
Дзе сёння прайшоў чалавек.
І з радасцю бачыў я нівы,
Што закрасавалі ў дзень гэты,
На дрэўцах — зялёныя стрэлкі,
І наваселлі ў дамах,
І кветку, што ў сонечным садзе
Сабою ўпрыгожыла лета,
І цёплыя, шчырыя ўсмешкі,
У добрых, у ясных вачах.
І так мне хацелася крыкнуць:
— Паверце, сябры мае людзі,
Я дзень не дарэмна таксама
Пражыў, каб ісці сярод вас!
Ды дзень мне сказаў на расстанне:
— За мною дзень новы прыбудзе,
Тады ўжо і скажаш. А сёння
Не трэба. —
І ціха пагас.
1955