Яшчэ не раз тут пыхне смолка,
І бор не раз гукне: — Ку-ку!
Не раз, не раз з лугоў вясёлка
Нырне ў прыціхлую раку.
Не раз, не раз красой грымотнай
Пярун акрэсліць вышыню.
І з песняй добрай край мой родны
Устане тут насустрач дню.
І што ж, калі не мне сардэчна
Заўжды тут быць з цяплом сваім,—
Я шчасны тым, што край мой вечны
І вечна ўсё жывое ў ім.