Ёсць яшчэ дуброва, ёсць паляна,
Ёсць куток зацішны між ялін.
Нібы ў маладосці, нечакана
Можна там пачуць птушыны клін.
Гусі!.. Вось яны... Крычаць пра штосьці...
Кліч з блакіту — сіні сум расін...
Толькі не,
Напэўна,
У маладосці
Кліч той не пачулі б мы зусім.
Маладосці больш у вечнасць верыцца.
Маладосць упэўнена заўжды,
Што ў жыцці любое хутка вернецца,
Вернецца! — і лепшым праз гады.
Што там нейкі вырай, што трывога...
Шчасце сёння ёсць — дык, значыць, ёсць!..
Што ж... Каб не было ў жыцці такога,
Не была б і вабнай маладосць.
Не было б, магчыма, і вось сённяшняй
Гэтай хвілі радаснай тугі
Тут, дзе на паляне нашай сонечнай
Мы ўзышлі на вечныя кругі.
Сіні вырай... Сум з блакіту льецца...
Кліч расстання ў полымі гаёў...
І я чую: сэрца тваё б’ецца
Што ні міг званчэй — як і маё.
І я чую — з роднасцю адзінаю
Сэрцы нашы горнуцца ў журбе.
І, як мне, закутак між ялінамі
Сама страшна страціць і табе.
Гусі, гусі... З болем сугрунёвым
Адплылі за далеч бальшака...
І ў руцэ маёй, як ліст кляновы,
Сцішана трымціць твая рука...
1974