Ёсць вечнае райскае дрэва,
Ёсць слынны над морам самшыт.
Мне ж з бёрнаў засмоленых трэба
Вясёлую хату самшыць.
Няхай не спяваюць хвалу ёй,
Шкадуюць праніклівых слоў...
Затое заўсёды пачую
Ў ёй гул баравінных ствалоў.
Напэўна, што не залічуся
У шэраг сусветных святых...
Ну што ж... пацярплю... прычашчуся
У святасці сосен сваіх.
Чужое са зменлівым лікам
Развеецца,— дзе і сляды...
А роднае, светлае клікаць
Да радасці будзе заўжды.
1981