Каб нягоды і радасці змераць
І прайсці праз надзеі і ростань,—
Трэба —
ў сябе паверыць,
А гэта — не так проста...
У сябе на шляхах пакручастых
Паверыць — гэта навука.
Гэта даецца часта
Самай вялікай мукай.
Не выхваленнем, не захапленнем
Самім сабою.
А горкім душы гарэннем
І па самім сабе —
пальбою.
Не раз давядзецца мо ўпасці,
І ўстаць будзе цяжка без меры...
І ўсё ж, калі ёсць яно, шчасце,—
Дык жыць для такое вось веры.
Дзе дума, дзе боль, дзе трывога,
Дзе з радасцю разам і страта...
Дзе знойдзеная перамога —
Не вынік, а толькі пачатак...
1977