Каля пажараў прыкурвалі,
У касках варылі гарбату.
Спявалі з вачмі пахмурнымі
Аб нівах сваіх і хатах.
Зайздросцілі ўсім параненым,
Жадалі ім радасці ўсякай.
А потым па росах ранішніх
Адважна хадзілі ў атаку.
Ля трупаў чужых вячэралі
Ды зноў набівалі набоі.
Стралялі ў пацёмкі шэрыя,
Трывожачыся без бою.
Над брацкай магілай шчырую
Слязіну зганялі без слова.
І цяжка — як птушкі к выраю —
Спяшаліся ў шлях суровы.
На гонях, дзе бура гойсала,
Шукалі такое дарогі,
Дзе б трошкі маглі агойтацца
І сэрца, і рукі, і ногі.
Але пасля бойкі бачылі,
Што жыў яшчэ люты вораг.
І тут жа
рукой гарачаю
Старанна сушылі порах.
Ізноў ад кастроў прыкурвалі,
Тужылі па родных хатах
І рушылі ў свет разбураны
Вялікай зямлі салдаты.
Маскоўскія, з Оршы, з Кірава,
Чарнігаўскія ды данскія,
Якіх апяюць
са шчырасцю
І Вільнюс, і Мінск, і Кіеў.
І, пэўна, ніякай сілаю
Ніхто іх нідзе не спыніць,
Пакуль
за краіну мілую
Іх сэрцы балець не кінуць.
А як гэты боль —
бясконцы,
То век ім не знаць спакою
І вечна спяшаць пад сонцам
Па грознаму клічу: «К бою!»
1944