Калі хто-небудзь сумаваў
За цэлы век, на цэлы век,
Дык гэта я — між зор і траў,
Між хмар праменістых і рэк.
Калі хто-небудзь сцішыць мог
Той боль, што я з тугою нёс,
Дык гэта ты —
зямны мой бог
З каронай сонечнаю кос.
Ды, як і ўсе ў жыцці багі,
Слых, пэўна, страціла і ты.
І смех твой стаў такі пусты,
А словы сцюжаць, як снягі.
І я з табой, і я адзін,
Ідзём, а смутак — навакол.
І сінім холадам ільдзін
Звініць наперадзе мой дол.
1965